Tomatensalade

Gedachtenloos sneed ik de trostomaten in kwarten. Bestrooid met zout en peper gingen ze vervolgens de oven in. Over anderhalf uur zouden ze er enigszins uitgedroogd weer uit moeten komen.

Een kwartier later: een vertrouwde gedachte komt weer naar boven. Eind juni, de dag van vertrek was nu dan echt duidelijk. De maand juli zou ik (voor het eerst, maar niet voor het laatst) in Afrika zijn. Eerst twee weekjes Malawi, dan twee weken huisman in wild-west-city Kaoma. "En, een prettige dag gehad? We kunnen zo eten." Weer iemand om voor te koken: dat is toch leuker. Voor deze salade was het trouwens weer voor het eerst in tijden dat er een echt recept aan te pas kwam.

Een uur later, en de rauwe ham ging nu ook nog, in stukjes geknipt, voor een kwartiertje de oven in. Na afloop waren de tomaten inderdaad netjes gedroogd, precies zoals het recept voorspeld had. Ook de ham was droger, knapperiger. Het enige dat nu nog overbleef was de avocado: in stukjes er door heen. Beetje olijfolie en citroensap en de lauwwarme tomatensalade was klaar. Het eindresultaat smaakte zo goed, en het was zo simpel te maken, dat ik het recept inklopte en via email naar Zambia stuurde. Als afwisseling voor de prutjes die daar regelmatig op het menu stonden. Aan de andere kant, een bananenboom en een sinaasappelboom in je achtertuin, dat compenseerde wel weer wat eigenlijk.

Een paar dagen later, aan de telefoon, nog even geinformeerd of het recept was aangekomen. Dat was inderdaad het geval, en het water liep in de mond, maar helaas, er waren geen avocado's te krijgen daar. En zonder was het wel een heel erg kaal recept. Tsja.

Een paar weken later, nog acht weken te gaan. Het vinden van een geschikte datum om met J. een lang weekend naar Londen te gaan was lastiger dan verwacht. Uiteindelijk was het pinksterweekend het eerste gezamenlijk vrije weekend geweest. Met enige verbazing geconstateerd dat niet alleeen dat weekend niet eens zo ver weg meer leek, maar dat het ook slechts vier weken voor het grote vertrek lag.

Weer wat later, nog zes weken te gaan. Het grote vertrek begon nu daadwerkelijk concreet te worden: vaccinaties gehaald, malariapillen in huis. En niet vergeten: een visum, was dat nodig? Het zou wel heel stom zijn om daar aan te komen en niet het land in te mogen...

Een week later, five to go. Een bijzonder prettig gevoel te kunnen aftellen in wat grotere eenheden. Zes maanden een "mono"game relatie, dat is toch wel lang. De eerste weken waren het ergst - daarna was het zodanig gestabiliseerd dat er soms een week voorbijging zonder dat je er erg in had. En nu, nu leek de tijd te vliegen.

Het werd langzamerhand ook tijd om na te gaan denken wat mee te nemen. Een verlanglijstje zou nog wel komen, dus zo min mogelijk eigen bagage lijkt het verstandigst. Maar voor eée´n ding zou er nog wel plaats zijn: die avocado.

24 mei, wordt vervolgd

(Naschrift: en inderdaad, die verlanglijst komt. Een pot verf, dat staat er als eerste op.)

Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.