Moeilijker aan te komen waren een aantal medische spullen, die toch erg handig zouden zijn. Via een stichting, draaiende gehouden door gepensioneerde artsen en andere vrijwilligers was ook die wens wel te vervullen. Botknabbeltangen, neusspecula, naald voerders – het klonk allemaal even interessant. Vooral de verbandmiddelen en het gips namen nogal wat ruimte in, zodat die 3.1 kubieke meter opeens weer veel minder leken.
"Zo’n ding om water te verhitten" was te lezen in een van de emailtjes. Ah, da’s mooi – hij wist nog wel iemand die een fluitketel over had. Het hoefde namelijk geen mooie te zijn. Toen tijdens een volgend telefoongesprek dit heugelijke feit werd medegedeeld klonk het opeens "Nee! Geen fluitketel, maar een waterkoker!". Oeps, dat was nog net op tijd.
Zelfs de 100 meter electriciteitssnoer om de generator, waar vorig jaar een arts de kabels van had meegenomen, weer bruikbaar te maken woog niets in verhouding tot de moeite die gedaan moest worden om permetrine aan te schaffen (wel eens 100 meter zware kwaliteit snoer gewogen?).
"Ja, daarmee impregneer je de muskietennetten. Geeft een nog betere bescherming tegen malariamuggen." Het ziekenhuis was eigenlijk bijna door de voorraad heen, en zo’n behandeling moest je regelmatig herhalen. Maar waar koop je permetrine? De meest voor de hand liggende plek om te beginnen was bij Bever en Carl Denig. Daar deed men nogal moeilijk. "Ja, we hebben het wel, in van die kleine flesjes. Vijfentwintig gulden per flesje." Oeps, dat was duur spul, als je voor ieder van de 87 muskietennetten zo’n flesje nodig had.
Carl Denig was duidelijker: "Ja, we hebben ook van die kleine flesjes. Maar misschien kunnen we ook grotere hoeveelheden krijgen. Dat kan moeilijk zijn, want het spul is eigenlijk illegaal hier in Nederland."
Huh? Nou had hij toch begrepen dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken het aan buitenlandgangers aanraadde om te gebruiken. Vreemd.
Vele telefoontjes later iemand ergens aan de lijn die duidelijk meer verstand van zaken had. "Ja, dat spul is inderdaad verboden om te gebruiken tegen malariamuggen, maar het is ook gewoon te koop bij tuincentra. Als ongedierteverdelger mag het daar wel gebruikt worden." Het Ministerie van Gezondheid lag dus een beetje dwars ten opzichte van het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Oh. Goed, niet getreurd. Nadat hij zorgvuldig de methode had opgeschreven om uit de verdelger voor de tuin een middeltje te maken om netten in te drenken, was het op de fiets naar een tuincentrum. En naar een volgend tuincentrum. En naar... Juist ja, niet echt makkelijk te krijgen. Gelukkig was er een tuincentrum die een telefoonnummer van een groothandel hadden, misschien dat die het in het assortiment hadden.
En inderdaad, "Natuurlijk meneer, hoeveel flessen van een liter had u nodig?" Voor de zekerheid toch maar even David gebeld. Honderd gulden per fles was in elk geval een stuk goedkoper, maar het was nog steeds meer dan de "paar tientjes" waar hij het toen over had.
Vol trots vertelde hij het hele avontuur na. Dat het verboden was, maar niet voor in de tuin... "Ja, dat wist ik al lang. Volgens mij kan je het ook kopen bij IDA – die verkopen medicijnen aan het buitenland." Nog net een vloek binnen kunnen houdend verzuchtte hij: "Had je dat niet wat eerder kunnen vertellen?"
20 april, wordt vervolgd
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.