Dr. David's residence

De voorbereidingen zijn voor de Christmas Party van het ziekenhuis. Locatie van het feestje: Dr. David's residence. David zelf voelde er niks voor om zich te bemoeien met het organiseren van het feestje, en had daarom alleen het gebruik van tuin, veranda en guest house ter beschikking gesteld, samen met een financiele bijdrage. De rest werd aan het organiserend comite overgelaten.

Uitnodigingen waren verspreid, de oorspronkelijke datum was de avond voor kerstmis, maar dat is uiteindelijk verschoven naar tweede kerstdag - op de avond voor kerst waren er schijnbaar al andere feesten. De toegangsprijs is 5000 kwacha voor singles en 8000 kwacha voor couples. "Bring your own plate and spoon" staat er ook nog op de uitnodiging, want een Zambiaans feest is geen feest zonder dat er ook wat te eten is.

Dat eten wordt op dit moment bereid in het guesthouse. Een groepje nurses is druk bezig met de voorbereidingen. Omdat ze niet echt goed wisten hoe je een cake moest bakken, hadden ze dat aan David gevraagd. Door een spoedgeval 's nachts was die eer uiteindelijk bij mij terechtgekomen. Terwijl we de vier cakes het guesthouse binnendragen is net een van de nurses bezig met het strijken van haar feestjurk. Een andere is, met de krulspelden in, bezig met een grote pan kippepoten. "You would make a good husband" wordt David toevertrouwd, omdat hij het blad met de cakes in zijn handen heeft, "You know how to cook".

Zo rond een uur of negen 's avonds heeft zich een flinke rij van gegadigden bij het inmiddels bereide eten gevormd. De meesten zijn er al een paar uur want rond zeven uur begonnen de eerste mensen binnen te druppelen. In de tussenliggende tijd was het een beetje een saaie bedoening: de meeste mensen zaten voor zich uit starend te wachten totdat er iets zou gebeuren - de muziek spoorde ook nog niet aan tot dansen. De boel kwam pas op gang nadat het feest was geopend door de District Director of Health. Hij hield een kort toespraakje, waarin de dokter nogmaals bedankt en de DDH de hoop uitsprak dat de dokter volgend jaar net zoveel zou lachen als hij dit jaar gedaan had. David vroeg zich ondertussen af of dit nou ironisch bedoeld was of niet.

Na de openingsrede was het dus tijd voor eten. Opeens bleken in de verschillende damestasjes hele serviezen te zitten: borden, lepels, glazen kwamen er uit te voorschijn. Daar waren ze dus verstopt. De organisatoren waren vergeten iemand bij de ingang te zetten, dus er liepen inmiddels ook een aantal mensen rond die niet betaald hadden. Omdat de drankvoorraad niet onuitputtelijk was, werden er in aller ijl consumptiebonnetjes geknipt uit een stuk karton - die overigens later op de avond niet echt serieus zijn ingezameld.

Nadat in de komende uren de nodige flesjes Rhino bier werden genuttigd zou het dan toch een beetje los beginnen te komen. Ik werd door de Council Secretary's echtgenote ten dans gevraagd (onder luid applaus) en ook David kon er niet aan ontkomen (eveneens onder luid applaus). Zambianen dansen heel ingetogen: ze dansen voornamelijk met hun heupen (de Lozi's) en hun schouders (de Bemba's). Toen David op een gegeven moment weer wat meer westerse bewegingen maakte leverde dat een extra ronde applaus op.

"I'm so happy, so happy." Opeens staat Stanley voor mijn neus, die duidelijk een en ander genuttigd heeft... "I'm so happy - do you want to dance?" vraagt hij vervolgens. Gelukkig worden op dat moment mijn beide handen gevuld met geroosterde nootjes, dus ik kan met goed fatsoen weigeren. David is niet zo gelukkig en wordt door Stanley mee de dansvloer opgenomen. Stanley vermaakt zich duidelijk opperbest, maar zal de volgende dag in elk geval niet laten blijken dat hij de dag ervoor nog zo vreselijk happy was...

Als zo rond enen het bier dan uiteindelijk op is, gaan wij slapen terwijl het feest langzaam aan het afbouwen is. Als we de volgende ochtend wakker worden zijn ze al druk bezig met het opruimen en is eigenlijk alleen de legertent (maar nu met stoelen in een veel rommeliger opstelling) nog over.