Omdat geit niet zomaar bij de slager ligt in Kaoma (slagers hebben ze in overvloed, maar die verkopen eigenlijk alleen maar koe) was Lackwell er daarop op uit gestuurd om in de omgeving te zoeken naar een geit. Dat was inmiddels een paar dagen geleden, en alhoewel Lackwell in eerste instantie had aangegeven dat het geen groot probleem zou zijn, duurden de tripjes op de fiets steeds wat langer.
Op woensdag, met nog eigenlijk één dag te gaan, was Lackwell zo'n beetje de hele dag verdwenen. Pas ver voorbij het einde van een normale werkdag kwam hij weer te voorschijn. Duidelijk bezweet van het vele fietsen, maar wel met goed nieuws: er is een geit gevonden die te koop was. Helaas wel wat duurder dan het van te voren vastgestelde 'maximum' van 20000 kwacha: het beest moet 25000 kwacha (circa 25 gulden) opbrengen. De verkoper is ook niet gek: wie vlak voor kerstmis iemand er nog een eind op uit stuurt voor een geit, die heeft die geit kennelijk hard nodig.
Omdat een geit toch behoorlijk van omvang is, en de bagagedrager van de fiets zijn beste tijd wel heeft gehad, wordt besloten de volgende dag de geit met de auto te gaan halen. Volgens Lackwell is het zo'n 10 kilometer van Kaoma vandaan. Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen in de auto en via een wirwar van weggetjes belanden we uiteindelijk ergens bij een dorpje waar onze geit al richting auto wordt gebracht. Hoe iemand dat dorpje zomaar kan terugvinden vind ik al knap, hoe iemand die hele afstand (uiteindelijk blijkt het 19 kilometer te zijn) -en meer- op de fiets kan afleggen, via zandweggetjes en moddersporen, is nog knapper.
De geit is fors. Het is een stevige mannetjesgeit, die duidelijk niet mee wil in de auto. Bij iedere gelegenheid probeert de geit naar links of rechts weg te duiken, maar het touw waaraan hij vastzit wordt stevig vastgehouden. Om de geit de auto in te krijgen en te voorkomen dat de geit op de terugweg vroegtijdig de auto verlaat, worden zijn poten bij elkaar gebonden en wordt de geit vervolgens nog aan de auto vastgebonden. Dat is overigens geen overbodige luxe, want bij terugkomst in Kaoma blijkt de geit inmiddels weer op zijn poten te staan.
Die volgende ochtend was ik niet van plan van al te dichtbij het slachten van de geit te volgen - heel lafhartig natuurlijk, wel die geit kopen en opeten, en dan niet het hele traject volgen. Maar zelfs al had ik het willen bijwonen, tot mijn verbazing was de geit al geslacht en al toen ik de volgende ochtend uit bed kwam. Ik had nog even wat liggen lezen, en had eigenlijk wel verwacht dat de geit voldoende herrie zou maken dat ik wist wanneer een en ander begonnen zou zijn.
Dat viel dus wel mee. Zeker als je bedenkt dat voordat de geit daadwerkelijk geslacht werd, eerst zijn edele delen er afgesneden worden (om te voorkomen dat het vreselijk gaat stinken) en zijn sikje afgeknipt wordt (om mij onbekende redenen).
Na afloop waren er dan voor ons vier forse geitebouten, de ribben, lever en niertjes, en voor Stanley en Lackwell de ingewanden, kop en poten. Senya, die het hele proces met interesse gevolgd schijnt te hebben, heeft uiteindelijk alleen het sikje nog weten te bemachtigen. De hoeveelheid geitevlees in verhouding tot de omvang van de hele geit viel eigenlijk een beetje tegen - zo'n geit heeft erg veel maag.
Eén van de geitebouten is de vriezer ingegaan - misschien voor oud en nieuw - terwijl de andere drie gebruikt zijn voor het kerstetentje dat we voor Naomi, Stanley, Lackwell en hun familie hadden georganiseerd. Eén van de bouten is in stukjes een stew ingegaan, met daarin ondermeer gedroogde pruimen, rozemarijn, lenteuitjes en (onrijpe) mango. Op de pruimen na overigens allemaal uit de groentetuin. De andere twee geitebouten zijn met citroen, rozemarijn, knoflook en wat spek de oven ingegaan.
Omdat het hele gezelschap uiteindelijk uit negen volwassenen en elf kinderen bestond, werd de geit nog begeleid door een paddestoelenprutje (je hebt hier nu de mooiste paddestoelen), gebakken en gepureerde aardappelen, twee geroosterde kippen, een kool-stoofschotel en een bananen-cocos-mix.
Of iedereen het nou lekker vond is niet helemaal duidelijk: er was na afloop meer over dan ik verwacht had. Het was in elk geval wel een leuke avond - deeen paar maanden eerder gemaakte video waarop iedereen te zien was, heeft daar zeker ook aan bijgedragen. De restjes hebben we maar zelf twee dagen later met plezier nog verorberd.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.