Oeps.
Dat ik, met zo'n mooi lijstje dat al jaren meegaat, met dat aandringen dat David nou ook eens wat georganiseerder moest worden, dat ik zo iets simpels en belangrijks gewoon straal vergeten was. Over de vaccinaties had ik wel al nagedacht - daarom juist had ik de vorige keer gevraagd om langlopende vaccinaties, zodat ik niet elke keer terug zou hoeven komen. Behalve dan voor de malariapillen dus.
Snel de GG & GD gebeld, en de situatie uitgelegd. Het was gelukkig geen enkel probleem - ik kon direct langskomen voor een recept zodat ik dezelfde dag nog kon beginnen met slikken. Het enige nadeel was dat ik, doordat ik drie dagen achter elkaar een pil moest nemen, verhoogde kans op nachtmerrries en paniekaanvallen had. Niet iets wat me erg handig leek, zo daar in Lusaka :-)
Want de autoloze David had het wel een goed idee geleken als ik met bus van Lusaka naar Kaoma zou komen. De luxury coach doet er niet veel meer dan vier uur over. Ik daarom eerst met de taxi (zo eentje waarvan de snelheidsmeter het niet meer doet, maar die er verder nog heel behoorlijk uitziet) naar de Nederlandse ambassade, om daar de sleutels van de ambassadeflat op te halen. Daar ontstond enige verwarring omdat David niet alleen voor twee nachten had gereserveerd, maar dat ook alleen onder zijn eigen naam gedaan, zodat ze er op de ambassade van uit gingen dat hij zelf in Lusaka zou zijn. Ook had hij mij niet verteld dat er bij gebruik anders dan voor dienstreizen en zo, betaald moest worden (niet veel overigens).
Nou wil het toeval dat ik op de ambassade Rik Peeperkorn tegenkom (ok, niet zo toevallig, hij werkt daar tenslotte), samen met Hans Beks (de net gearriveerde tweede arts voor Luwingu). Omdat Hans ook in de flat verblijft spreken we af dat ik met hem verder zal rijden naar de flat - dat is toch wat makkelijker dat de routebeschrijving van David weer aan de taxichauffeur proberen over te brengen. Ik word tevens uitgenodigd om samen met Hans bij Rik te komen eten, en omdat er vandaag geen voetbal is, neem ik de uitnodiging van harte aan :-) [zie ook 'Verhalen van ver uit het centrum (II)'].
Na een gezellige avond is het in slaap vallen niet zo moeilijk, alleen valt het opstaan wat tegen. De luxury coach bleek vandaag niet te gaan, en voor de 'gewone' bus naar Kaoma moet je je al om zes uur 's ochtends melden. Hans slaapt gelukkig (voor mij :-) niet zo lang, en brengt me naar het busstation. Aldaar is het al een behoorlijke drukte, en ga ik maar vast een plekje in de bus opzoeken. Een deel van de zitplaatsen is al gereserveerd doordat er allerhande tassen en zakken opstaan, maar halverwege is er nog een plekje aan het raam vrij, op een ruim tweepersoonsbankje.
In het uur dat volgt wordt het steeds drukker, zowel in de bus, als daarbuiten. Naast etenswaren en flesjes fris, worden ook andere zaken via de busraampjes te koop aangeboden: bijvoorbeeld doorkijk-T-shirts met als merknaam 'Brut', of iets dat wordt aangeprezen met 'qaulity goods'. Naarmate de tijd verstrijkt begin ik ook steeds meer het idee te krijgen dat die ruime tweepersoonsbankjes eigenlijk driepersoonsbankjes blijken te zijn. Als uiteindelijk de bus zo rond kwart over zeven vertrekt, zit ik dan ook goed ingeklemd tussen raam en een stevige Zambiaanse zakenman. De derde persoon op het bankje, bij het gangpad, heeft volgens mij niet meer dan ruimte voor een enkele bil.
Terwijl de bus aan het vertrekken is, bekruipt mij het gevoel dat deze bus nog niet eens de grens van Lusaka zal bereiken, maar dat gevoel blijkt gelukkig ongegrond. Het voordeel van zo'n bus is wel dat je continu het idee hebt dat de bus lekker aan het opschieten is - al zou na aankomst blijken dat dat toch voornamelijk een idee is geweest. De eerste twee uur zijn het ergst - daarna zitten er aanmerkelijk minder gaten in de weg, en zijn de meeste lichaamsdelen verdoofd.
Zo vlak voor Kaoma wordt er achter in de bus opeens geroepen. Tegen de tijd dat voorin de bus duidelijk is wat er geroepen werd, is de bus al een flink eind voorbij de plek waar een zak van het dak gevallen bleek te zijn. De achteruit van de bus gaat niet zo snel, en tegen de tijd dat de bus weer op de plaats van de zak zou moeten zijn, is de zak verdwenen. Vlakbij is een dorpje, waar een aantal inwoners quasi ongeïnteresseerd staat toe te kijken. Kennelijk is iets dergelijks wel vaker voorgekomen, want meteen gaat een groepje van de bus het dorp in om de verloren zak proberen te vinden. Dat duurt even en in de tussentijd ontstaat er een levendige handel in bananen en mango's. Dan opeens is er wat applaus vanuit de bus: uit de bush komt het groepje weer terug, met de verloren zak op de schouders. Nadat alles weer goed is vastgesjord, kunnen we weer verder, om uiteindelijk rond drie uur 's middags in Kaoma aan te komen.
O ja, David was zelf inderdaad nog nooit met die bus gegaan. En tot nu toe ook nog maar één mug gezien...
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.