Metro

David is niet altijd even georganiseerd, en zo af en toe erger ik me daar vreselijk aan. Niet doen natuurlijk, maar toch. Je druk maken over een hark als je nog steeds niet een zo volledig mogelijke lijst spullen op papier hebt staan, snap ik niet helemaal. Ook voor hem gaat de tijd hard, en hij zal het er zo mogelijk nog moeilijker mee hebben.

Gisteren lijstjes gemaakt, per winkel, wat er nog gekocht moet worden, samen met lijstjes voor wat meegaat, en wat er nog geregeld moet worden. Op de lijst staan kleine dingen, als een halfjaar voorraad zeep, tot grote dingen, gehele muziekinstallaties. Nu een en ander een beetje geordend staat, is de theorie dat met een paar serieuze shopping sprees het snel afgehandeld kan worden.

Dit schrijven is een experiment, geen idee of ik het volhoud, en hoe lang ik er mee doorga. Vooral het idee dat het na afloop een leuke weerspiegeling van het Groot Avontuur zal zijn spreekt me wel aan. Toen ik net terugkwam uit Rotterdam zag ik in de metro een gedicht van Gerrit Komrij:

Angst

Heel argeloos begin je aan een gedicht.
Een aantal letters, aangenaam van vorm.
Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht.
Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm.


Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen
Ontstaan - geen mens weet waaraan het ligt -
Schermutselingen tussen de vocalen.
De consonanten brommen mee, ontsticht.


Pas dan ontpopt zich iets als een bericht.
Een S.O.S. uit eeb ver paradijs.
De voorhang scheurt. Je schrikt van het gezicht.


Doe je ogen dicht. Raak niet van de wijs.
Tart niet de woordeloze bliksemschicht.
Bepaal je tot je e's en o's en ij's.

Op de een af andere manier sprak het me vreselijk aan, en heb ik het idee dat het hierbij goed past.

Ook op andere punten veranderd er wel wat: met interesse een artikel in de krant gelezen over de nieuwe generatie leiders in midden-Afrika. Zou ik eerder toch niet gedaan hebben, en misschien moet ik toch maar eens een goed boek kopen (David neemt al zijn boeken erover mee...)

7 oktober, wordt vervolgd