Reparaties

Er is altijd wel wat stuk hier. Zelfs bij iets simpels als een waterkoker, dezelfde die ik al jaren in Nederland gebruik zonder enige problemen, gaat wel iets kapot. In dit geval was er een barst ontstaan in het venster waardoor je kan zien hoeveel water er in de waterkoker zit. Of een kraan die al eeuwen lekt - voor het water wordt een flat rate betaald, maar als alle lekkende kranen gerepareerd zouden worden zou de waterdruk misschien wel ietsjes hoger kunnen zijn.

Deze dingen worden vaak provisorisch gerepareerd, terwijl een definitievere oplossing nauwelijks ingewikkelder is. Bijvoorbeeld de waterkoker: door eens goed aan de binnenkant te kijken is al snel duidelijk hoe het afleesvenster uit de waterkoker kan worden gehaald, waarna de opening kan worden dichtgekit met lijm (die overigens in dit geval wel uit Nederland moest komen, omdat het wel tegen kokend water moet kunnen). Plakband of iets dergelijks om een kraan heen wikkelen helpt ook maar even, en als de kraan dan toch maar eens wordt opengemaakt blijkt dat het leertje sowieso al een improvisatie van een vorige reparatie blijkt te zijn: uitgeknipt uit een stuk rubber.

Voordat ik naar Zambia ging deze keer had David al gevraagd of ik eens naar de computers van het district wilde kijken, en of ik soms nog een reserve toetsenbord had liggen. Dat had ik, dus die ging mee. Een paar dagen later kon David melden dat ze erg blij waren met het toetsenbord, maar dat er een verkeerde connector aan zat. Ik dus een keertje mee, om eveneens naar de andere computers te kijken. Tot mijn stomme verbazing hadden ze een vrij recente computer staan, en die hebben inderdaad een kleinere connector. Ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat de computers hier toch een zekere leeftijd hadden. Er waren dus drie opties: het kapotte toetsenbord eens goed bekijken, de connectors omsolderen, of wachten op een verloopkabeltje (in elk geval in Nederland eenvoudig verkrijgbaar). Zo gezegd, zo gedaan: toetsenbord opengeschroeft en eens gekeken wat er aan de hand was. Vies, dat was eigenlijk het enige wat er mis mee was. Onder toeziend oog van een nurse, daarom maar eens begonnen met het schoonmaken van de binnenkant. Merkwaardig is wel dat als ik iets liet vallen, de nurse vervolgens sorry zegt...

Uiteindelijk bleek het toetsenbord toch te vies en versleten. De meeste toetsen deden het wel weer, maar de Enter en de Backspace helaas niet. Omdat de aansluiting van de connectoren niet helemaal overeenkwam, maar niet een poging gewaagd de connectoren om te solderen. Voordat je het weet zijn er helemaal geen werkende toetsenborden meer.

De andere computers van het district waren wel al wat ouder. Een van de computers, een "Rhino", zou problemen met de harddisk hebben. Ook dat was snel verholpen. Of eigenlijk, niet te verhelpen, want de harddisk was gewoon niet meer aanweig. Nog wel de kabeltjes, maar de harddisk zelf? De andere computer met problemen, in een andere ruimte, bleek een heel oude Macintosh te zijn, die zo'n beetje op het punt stond uit elkaar te vallen. Even goed in elkaar duwen voordat je 'm aanzet... Maar het probleem bleek met de printer te zijn, die deed het niet altijd goed.

Nadat er eerst van overal en nergens stroomkabels vandaan gehaald moesten worden (met overigens een gewone Europese stekker; met een beetje creativiteit proppen ze die hier in een Brits type stopcontact - bruine smeltplekken verraden dat het niet altijd goed was gegaan), kon de computer aan. Die deed het inderdaad nog gewoon, maar de printer wilde nu helemaal niks meer doen. Iemand herinnerde zich vaag dat er soms wat geschud moest worden, maar ook dat bleek niet te helpen. Na het doormeten van de voeding (een niet te repareren variant) ontstond het vermoeden dat die wel eens de geest kon hebben gegeven. Waarschijnlijk heeft die in het stopcontact gezeten toen er een piek in de stroomvoorziening was. In tegenstelling tot alle andere stroomkabels namelijk, was deze alleen maar bruikbaar voor die ene printer, en werd de kabel (daarom?) niet netjes in een la opgeborgen na gebruik...

Ook op grotere schaal gaat er nogal wat stuk: voor het ziekenhuis staan pontificaal drie auto's in verschillende maten van ontbinding, en ook een hoop apparatuur in het ziekenhuis werkt niet meer. Zo ook bijvoorbeeld de grote autoclaaf (waarmee instrumenten gesteriliseerd kunnen worden). Ooit eens door een Nederlandse arts neergezet, al weer jaren niet in gebruik. Toen recent iemand eens keek of 'ie het nog deed begon het ding te roken...

Een Indiase vrijwilliger, Karun, die als leraar in Lukulu werkt, was op doorreis naar Lusaka en zou een paar dagen bij David blijven slapen. Hij is nogal technisch aangelegd, en zou eens kijken of er nog wat te redden viel. Dit was een wat grotere klus dan bijvoorbeeld de waterkoker, maar uiteindelijk heeft hij het ding weer aan de praat gekregen. Tegelijkertijd heeft hij allerlei snufjes (zoals het automatisch op de juiste druk houden) "onklaar" gemaakt, want juist dat soort zaken gaan hier het eerste kapot en kunnen dan door niemand meer gerepareerd worden. Wat er waarschijnlijk gebeurt is, is dat er ooit een stroomstoring was geweest terwijl het apparaat in gebruik was, en dat degene die hem aan het gebruiken was, vervolgens is weggelopen en later vergeten is dat het ding nog aanstond. Om een niet erg duidelijke reden heeft deze autoclaaf namelijk geen "auto power off" als al het water verdampt is... Karun heeft daarom het ding daarom maar zo aangepast dat bij stroomuitval het ding ook echt uitgaat, zodat dit niet meer kan voorkomen. Overigens is wel het verwarmingselement deels stuk gegaan, dus moet er een poging worden ondernomen een nieuwe van hetzelfde type te vinden.

Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.