De dierenverzameling is wel aan verandering onderhevig: een van de honden is overleden (aan een geslachtsziekte?), de moedergeit is ook doodgegaan, een nieuwe, nog jonge hond is op een gegeven moment bij het volgen van de andere hond verdwaald en is nooit meer teruggevonden... Konijnen hebben een aanval van een colonne rode mieren niet overleefd, kippen gaan aan mysterieuze ziekten dood (de windziekte). De verzameling wordt gelukkig ook op peil gehouden: nieuwe kippen en konijnen, worden gekocht, een enorme haan wordt geschonken (waardoor de oorspronkelijke haan opeens nog maar een iel beestje lijkt), de kippen gaan opeens leggen, de vijver in de ren wordt weer in ere hersteld voor vier gekochte eenden, en de voorlopige kroon op de collectie zijn twee parelhoenders die een beetje bazig tussen de kippen door scharrelen. De haan heeft er opeens twee andere herrieschoppers bij.
Soms zijn er ook bezoekers: de kat van de buren heeft een favoriet plekje in een van de bomen hier, en zo af en toe schuifelt er een slang langs. Zoals vorige week, toen de watchman opeens voor de deur stond met de vraag of er een betere zaklantaarn was - er was een slang bij de kippen gesignaleerd. Wij mee natuurlijk (vooral om te kijken :-) Wat blijkt: er schuifelt een zwarte mamba van zo'n 1,5 meter door de kippenren. Net als de spitting cobra een behoorlijk gevaarlijk beest. Wij bijschijnen terwijl de watchman moedig met een stok de slang te lijf gaat. Als de slang eenmaal doodgeknuppeld is, en de watchman hem verwijderd nemen we de schade op: een moederkip die haar net geboren negen kuikens aan het beschermen was staat in shock in een hoekje. Eén van de kuikens is dood, de anderen lijken nog in orde.
De volgende ochtend blijkt de moederkip toch te zijn overleden: waarschijnlijk toch gebeten door de slang. De kuikentjes rennen wat verdwaald rond. Na een halve dag blijkt dat de andere kippen (waaronder een moederkip met al wat oudere kuikens) zich niet bijster vriendelijk gedragen. En aldus wordt besloten de kuikens te adopteren: een verhuisdoos in de woonkamer, wat zand erin, en een lamp erboven.
De eerste 24 uur reageren de kuikens nog niet echt, maar nadat ontdekt is in welke vorm de kuikens het maismeel als "eetbaar" beschouwen begint het wat beter te gaan. Zeker zodra we ontdekken dat een kakkerlak een niet te versmaden lekkernij is voor zo'n kuikentje. De keuken zit er vol mee, en na enige oefening word je snel bedreven in het (levend) vangen van kakkerlakken en ken je de meeste schuilplekjes wel. Alhoewel de kuikens vreselijke groepsdieren zijn (het meeste wat ze deden was proberen onderop de stapel kuikens te komen - daar is het warmer), brengt een enkele kakkerlak het slechtste in de kuikens boven.
Zodra een kuiken een kakkerlak tussen z'n snavel heeft begint er een achtervolging door de andere zeven kuikens, die allemaal zelf wel dat hapje willen hebben. Even niet opletten, en een kuiken is de kakkerlak aan een broertje of zusje kwijtgeraakt. Niet dat die vervolgens de tijd heeft om rustig te gaan staan peuzelen, want opnieuw rennen er zeven kuikens achter 'm aan... Het is maar de vraag of die ene kakkerlak wel voldoende energie levert voor al dat ge-ren...
Als het een wat grotere kakkerlak is, kan er zelfs een echte trekwedstrijd ontstaan: twee kuikens hebben ieder een eind tussen de snavels en wordt er gekeken wie harder trekken kan... Na een tijdje beginnen de kuikens het te leren: zodra er een hand in de buurt is, is er kennelijk iets te eten en komen ze allemaal op je af. Een paar kuikens zijn al snel nog wat brutaler: ze kruipen uit de doos en rennen achter je aan op weg naar de keuken. Helaas zijn de vloeren nogal glad, dus dat gaat nog niet zo best. Om de keuken van een groepje mieren te verlossen is het nu ook voldoende om een paar kuikens in de buurt van de mieren te zetten en vijf minuten later nog eens terug te komen. Van al dat eten groeien de kuikens wel: na een week zijn er duidelijk de beginselen van vleugels en ontstaan er schattige staartveertjes.
Naast deze adoptie-kuikens is er recent nog een dier aan de verzameling toegevoegd: iemand in Kaoma had gehoord dat de hond was verdwenen en kwam een puppy brengen. Een vreselijk lief mormeltje (inmiddels luisterend naar de naam Zuma), die voor weer hele nieuwe problemen zorgt. Niet alleen zijn de contouren van een verlatingsangst zichtbaar, ook wordt het eten geven van de honden een probleem: de grote hond wordt boos als de kleine in de buurt komt, maar eet wel vrolijk de bak van de kleine leeg. Een experiment om de etensbak van de kleine dan maar binnen te zetten was ook geen groot succes: Zuma heeft nogal de neiging om met het eten aan de wandel te gaan. Ook rooft ze vrolijk de vis van de kat en sleept ze inhoud van de bio-bak de woonkamer binnen... Omdat Zuma ook nog niet echt zindelijk is moet ze 's nachts buiten slapen - na twee nachten luid gejank gaat dat inmiddels wat beter. Tijdens de enorme regenbuien die hier opeens waren (het regenseizoen begint pas in november en nu is in één nacht al meer dan 250mm regen gevallen, tegen zo'n 1500mm gemiddeld per jaar), heeft ze het hutje van de watchman ontdekt: droog, een lekker warm vuurtje, en iemand om door aangehaald te worden...
Die regen zorgde overigens voor nog wat extra overlast: het kippenhok was nog absoluut niet voorbereid op regen en de kippen waren na een nacht regen zo'n beetje verzopen. Samen met de tuinman hebben we daarom ruim een kwartier door de stromende regen rondgerend om alle kippen te vangen zodat ze tijdelijk in de schuur gestald konden worden. Die grote haan hebben we maar aan de tuinman overgelaten...
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.