Eenmaal de bagage ingecheckt weer terug naar huis - er was nog tijd zat voordat ik daadwerkelijk bij de gate moest zijn. De bussen waren net weer in een uurs-dienst gaan rijden, dus ik was uiteindelijk toch nog een half uur te vroeg op Schiphol. Gelukkig maar.
Want er zat wat breekbaars in de handbagage. En dat was helaas niet zo goed ingepakt als het had moeten zijn. Toen ik de tas oppakte nadat deze van het bankje in de bushalte afgevallen was voelde (zag?) ik al nattigheid. En eenmaal onderweg begon zich langzaam een geur van olijfolie door de bus te verspreiden...
In zo'n bus kan je daar toch weinig aan doen, dus op Schiphol zo snel mogelijk de toiletten opgezocht. Toen de tas open was, was ik vooral blij niet een literfles voor David te hebben gekocht - nu zat er al een heleboel onder een dunne laag olie. In de handbagage (zo handig regendicht, zodat er ook lekker weinig uit kan druipen) zaten onder andere een aantal kadootjes, boeken, en brieven. Door zo snel mogelijk alle kadootjes uit te pakken was de schade uiteindelijk redelijk beperkt. Slechts één brief en een flinke hoeveelheid foto's waren echt vies. Gelukkig was er een alleraardigste schoonmaakster net de toiletten binnengekomen, die voortvarend met stapels handdoekjes de tas te lijf ging, terwijl ik in hoog tempo alles zo droog mogelijk probeerde te krijgen. Nadat met behulp van een aantal vuilniszakken de inhoud verdeeld was in verschillende categorieën viesheid, kon alles de tas weer in. Net op tijd om naar de gate te gaan...
Eenmaal daar aangekomen met een toch wat eigenaardig ruikende tas werd mijn naam opeens omgeroepen. Da's toch wel raar. Ik naar de balie en daar wer me uitgelegd dat door grote vertragingen in Engeland het ernaar had uitgezien dat mijn vlucht van Londen niet had aangesloten op de vervolgvlucht naar Lusaka. Ik was dus ergens in de middag omgeroepen (omdat ze me naar een eerdere vlucht wilden overboeken), maar ik had niet gereageerd. Dus hadden ze me weer teruggeboekt en had ik een nieuwe instapkaart nodig. Met al die vertragingen viel het overigens wel mee, want de oorspronkelijke vlucht zou alsnog vrij aardig op tijd vertrekken.
In de handbagage zat ook een zakje vol met scharen, tangen en ander medisch spul en dat ziet er op de X-ray wel wat vreemd uit. Met enige tegenzin heb ik dan ook meerdere keren de tas moeten openmaken, om van onderin een zak, glibberend van de olie, naar boven te vissen... Daardoor waren pogingen om het voorval zo snel mogelijk te vergeten en om dan echt "op vakantie te gaan", vrij zinloos. In het vliegtuig het opnieuw geprobeerd. Het nieuwe entertainment systeem met TV-schermpjes voor iedere passagier en een vrije stoel naast me zodat de benen wat meer gestrekt konden worden, hielpen daar wel bij. Alleen het zakje pretzels met daarop '85% FAT FREE' hielp even niet :-) (en waarom werden de overige 15% niet genoemd?).
Eenmaal in Lusaka werd de vakantie weer even onderbroken om met David een dagje te gaan "winkelen" voor het ziekenhuis. Van pharmacy naar medical stores naar pharmacy. En overal gaat het zo lekker langzaam... Toen de achterbank eenmaal volgestouwd was met van alles moest een gerepareerde koelbox dan maar in de bak, samen met de gekochte etenswaren. Omdat de bak open was (de hardtop zat er niet op), was mijn taak een deel van de route de spullen voor diefstal te beschermen door achterin de bak te gaan zitten.
Zaterdagochtend nog een paar laatste boodschappen doen (in de categorie delicatessen, dus daar had ik aanzienlijk minder bezwaar tegen) en op naar Kaoma. De weg was in vrij goede conditie, dus kon op zaterdagmiddag, eenmaal in Kaoma aangekomen, de vakantie dan echt beginnen: lekker op de veranda zitten, boek erbij, lekker temperatuurtje...
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.