Gaandeweg durven zich ook onzekerheden tot mijn bewustzijn door te dringen. Zo heb ik vannacht gedroomd over Zambia, voor de tweede keer. Nu was het dat ik aankwam in Lusaka en op het Ministerie van Gezondheid te horen kreeg dat ik niet naar Kaoma zou gaan maar naar een ander ziekenhuis nog veel geïsoleerder en zonder telefoon, omdat daar geen arts was en Kaoma wel af kon met de ene arts die er zit. Paniek sloeg toe bij me beseffend dat ik dan niet zou kunnen emailen met Herman. Hoe moest dat nu...?
De eerste droom ging over ‘Kaoma’, ik waande mezelf in een wereld die juist in veel opzichten tegenovergesteld was aan wat ik tot nu toe over Kaoma weet. Het ziekenhuis en mijn huisje lagen bovenop een berg, omringt met zeer veel tropisch regenwoud. Het was er snikheet en vochtig …. broeierig. En ik was erg bang om iets te doen in het ziekenhuis, dacht dat ik eigenlijk niets kon.
De droom van afgelopen nacht is mogelijk gebaseerd op het verhaal van een suppletie arts die Esther en ik vorige week gesproken hebben in het kader van de VAK-cursus. Deze vertelde dat hij in een ziekenhuisje belandde waar eerst 5 artsen waren op 60 bedden, waaronder twee cubanen die plaats moesten maken voor hem, en na een jaar was hij als arts alleen over. Tussen neus en lippen zei hij dat het ook wel eens gebeurde dat de Zambiaanse overheid besloot dat je maar naar een andere plaats toegestuurd werd.
De auto is ook nog een verhaal apart. Na lang wikken en wegen, dat duurde 9 weken, hadden Esther en ik besloten om een Toyota Hilux te kopen in Gibraltar, een adres dat we van iemand van de Nederlandse ambassade uit Lusaka hadden gekregen. Toen kwam het mobiliseren van geld. Een lening aanvragen blijkt toch niet van de ene op de andere dag te kunnen en het heeft voor mij nu 4 weken geduurd voor ik over het geld kon beschikken. Gelukkig was Herman bereid dat voor te schieten. Een definitieve order van Gibraltar liet ons het bedrag weten en we maakten het over. Wel viel ons op dat er iets met de optelling fout was gegaan, ten gunst van ons (circa 100.000 yen), daar merkten we dus niets over op. Maar het bleek dat onze verzekering, cadeautje van de zaak, het transport alleen zou vergoeden als de auto ook in een container getransporteerd zou worden. Tja, en dat was voor Gibraltar niet gebruikelijk. Vervolgens werden de "extra kosten" zoals die ons bereikten via fax en meel met de dag hoger. Toch maar nog een meeltje sturen naar de kennis op de Nederlandse ambassade. Het is antwoord was aardig, maar we begrepen nog niet hoe hij het nu had gedaan ... opnieuw maar weer een meeltje... nu kregen we een duidelijk antwoord. Gewoon door Gibraltar laten regelen, niets container! Dus wij weer met Gibraltar contact opnemen, nieuwe order vragen. Krijgen we prompt, weliswaar van een ander, ook een nieuwe rekening die, jawel, 100.000 yen meer is. Nu dus geen rekenfout. Maar ondertussen was mijn rekening al behoorlijk uitgehold. Dat extra geld moet er dus binnen 4 werkdagen zijn, en of dat nog gaat lukken is de vraag. Uiteraard ben ik behoorlijk pissig over, tja over alles eigenlijk, maar vooral over deze laatste onaangename verrassing die voortvloeit uit een domme fout van hun.
Misschien ter relativering... Dit hoort vast allemaal bij het "acculturatieproces"?!
11 december
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.