De eerste week ben je toch voornamelijk aan het wennen aan de culture shock. En net als je daar een beetje aan gewend aan het raken bent, arriveer je in een backpackers hostel aan Lake Malawi, in Nhkata Bay. Een tweede culture shock, dit maal weer een hele andere kant op. Toeristen, en vooral toeristen met een rugzak, zijn toch overal wel beetje hetzelfde. Dus vind je hier ook een vreemde mengelmoes van verlopen hippies, Australiërs, Duitsers, etc. Ze hangen een beetje rond, vertellen over de landen waar ze geweest zijn, liggen aan het strand... Als je het een tijdje zo aankijkt vraag je je af in hoeverre zij iets te zien krijgen van het "echte" Afrika. Natuurlijk, Lake Malawi en Nhkata Bay zijn òòk Afrika, maar verschillen toch weinig van vergelijkbare plaatsen elders.
Wat is dan wel het echte Afrika? Geen idee. Maar wat ik inmiddels wel weet is dat wat ik tot nu toe gezien heb zò anders is dan wat ik eerder heb gezien, dat het nog een aantal reizen zal kosten voordat ik er volledig op mijn gemak (en op mijn plaats?) zal kunnen rondbewegen. Niet dat die extra reisjes erg zijn natuurlijk :-)...
Wat bijdraagt aan het ongemakkelijke gevoel zijn de grote verschillen binnen één en hetzelfde land. Een vreselijk druk en lawaaiig Lusaka; enorme rust en stilte daar vlak buiten. Agressieve straatverkopers, waarvoor je de autodeuren dicht moet laten; lachende kindertjes die "Yes! Yes!" naar je roepen. Telefoon op de meest vreemde plaatsen; gebrek aan elektriciteit en water in districtshoofdsteden. Prachtig geasfalteerde wegen (ook op onverwachte plaatsen overigens: op weg naar South Luangwa National Park, net op het moment dat ik me begin af te vragen of er ook Eenden met vierwielaandrijving bestaan, doemt er iets grijs op. Asfalt. Het blijkt een stukje van één kilometer in the-middle-of-nowhere, met niets, zelfs geen hutje, langs het asfalt...) maar ook vreselijke potholes rondom Lusaka. Uitbundige rijkdom (met hekken, guards en de hele mikmak) naast armoedige sloppenwijken.
Van de acht verhaaltjes die ik tot nu toe hier geschreven heb (en er zijn voorlopig nog twee gepland) is dit wel de moeilijkste. Mijn gedachten over dit onderwerp zijn te tegenstrijdig, te moeilijk te vatten in woorden. Ik weet nog niet eens of ik dit wel een leuk continent vind (al lokt een fietsvakantie, door de uitdaging, wel...). Ik zit hier te staren naar het scherm maar het helpt niet echt. Wordt vervolgd. Denk ik.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.