Het park in kwestie is het Nikyia Plateau, in het noorden van Malawi. Een heel klein stukje van het gebied is een National Park in Zambia, maar dat is alleen via Malawi bereikbaar. De weg er naar toe was even zoeken, en uiteindelijk hebben we er twee maal zo lang over gedaan als verwacht: je gaat op en neer, van links naar rechts, met een slakkegang van 10 tot 20 kilometer per uur. De grensovergang was ook wel een spektakel, zie daarvoor Verhaal VII.
De reden om te vernikkelen in een Land Cruiser (krijg je trouwens wel een splaakgeblek van, zo koud krijg je het :-)) is omdat we beestjes willen kijken. En tijdens een "night drive" schijn je veel beestjes te kunnen zien, inclusief de luipaarden, die overdag eigenlijk helemaal niet gezien willen worden. Nou is het vreselijk praktisch dat de meeste beestjes 's nachts actief zijn, en dat hun ogen daarom licht weerkaatsen in het donker. Nog hoger op de Land Cruiser zit daarom iemand het nog kouder te hebben, met een schijnwerper in zijn handen. De lichtbundel schijnt heen en weer over het landschap, om soms opeens ergens op gericht te worden. En dan blijkt daar een beestje te zitten. Meestal "supper", in de vorm van een haas, of een van de vele soorten herten die je hier hebt (bucks, antelopes, duikers, etc).
We geven de hoop al een beetje op dat een luipaard onze weg zal kruisen, als de schijnwerper dan toch een jachtdier in de gaten krijgt. Bij nadere inspectie blijkt het een spotted hyena te zijn, die vergezeld gaat van nog een spotted hyena. Ze zijn op een missie, want ze trekken zich weinig aan van de schijnwerper of de auto en vervolgen hun pad. Even zijn we ze kwijt, het volgende moment steken ze opeens vlak voor de auto langs over. Uiteraard is het moment te kort om de kamera bij je voeten vandaan te grijpen, maar het is toch een indrukwekkend gezicht. Lelijke beesten trouwens. We volgen de hyena's nog een tijdje - ze zijn op weg naar een van de meertjes in de buurt, waar de andere dieren vaak komen drinken. Kennelijk hebben ze honger, maar ze moeten nog even wachten: bij het meertje zijn op dat moment geen andere dieren, dus de missie is niet geheel succesvol.
Een week of zo later, een ander soort night drive.
Wederom rijden we in het donker, maar deze keer in iets ontspannender (lees: warmere) omstandigheden. We zijn op weg naar Lusaka na vanochtend South Luangwa National Park te hebben verlaten. De afstand is, doordat een rechtstreekse weg is afgesloten (brug kapot?), langer dan verwacht en moeten we een stuk door het donker.
Dat we nu over een asfaltweg rijden maakt de rit er niet minder interessant op. Nog los van de potholes die ontweken moeten worden (waardoor een gravelweg soms sneller is dan asfalt), kom je langs de weg ook nog voldoende levende wezens tegen. Af en toe een hond, of een uil, maar meestal mensen. Lopend natuurlijk, en soms zelfs op de fiets (in het stikdonker dus). Soms alleen, vaak met zijn tweeën. Lopen gezellig te keuvelen...
Daarnaast staat soms een stukje gras in de brand. Eerst verbaas je je er nog over dat niemand zich daar wat van aan lijkt te trekken (overigens is het normaal gesproken aangestoken, om een stuk land geschikt te maken voor cultivatie), later wen je eraan. Het is een indrukwekkend gezicht: helemaal donker om je heen, met in een paar richtingen een rode gloed aan de horizon.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.