Onderweg wen ik langzaam aan het landschap, de mensen, de dorpjes, aan alles. Nog steeds voldoende contrasten om je over te verbazen: neem Samfya, een nogal armoedig ogend dorpje. Ergens aan de rand staat een BP-benzinestation, waarvan een van de gidsen meldt dat er niet altijd benzine aanwezig is. Maar in elk geval heeft de pompbediende een mooie, nieuwe, BP-trui aan... Of datzelfde Samfya, waar even buiten het dorp aan de rand van een gigantisch meer een Holiday Beach Resort staat, met een wat vervallen barretje, maar wel een wit zandstrand met van die tafeltjes met een rieten parasol.
In Zambia is homosexualiteit bij mannen verboden (vrouwen worden niet genoemd in de wet - waarschijnlijk omdat Queen Victoria, uit wiens tijd de wet stamt, zich niet kon voorstellen dat dat bestond). Daarom vallen twee jongens, hand in hand, ook opeens vreselijk op, in een volgend plaatsje. Even vergeten dat zoiets als hand in hand lopen in twee continenten een zo vreselijk verschillende betekenis kan hebben.
Tot nu toe waren de wegen nog uitstekend begaanbaar, maar naarmate we Luwingu meer en meer naderen, wordt de weg beroerder en beroerder. Op het laatst is het van links naar rechts, van boven naar beneden, in een langzaam tempo. Eenmaal in Luwingu is het zo mogelijk nog erger - de weg van boven op de heuvel naar beneden kan niet anders dan stapvoets worden afgelegd (tenzij je hier al wat langer bent, zoals Esther later zal demonstreren).
Het huis is ruim (maar wel een beetje koud natuurlijk, in deze tijd van het jaar), de tuin is groot - al met al niet slecht om een paar dagen niks uit te voeren... De volgende dag krijgen we een rondleiding door het ziekenhuis, en dat ontaardt al snel in een wedstrijdje "wie heeft het beroerdste ziekenhuis". Esther denkt bij iedere ruimte en ieder gebouw weer een paar punten te kunnen scoren, maar David weet de pret steeds te drukken door uit te roepen hoe schoon dit ziekenhuis wel niet is ("De vloeren glimmen hier!"). Slechts het kleiner zijn van de een paar ruimtes staat er tegenover.
's Middags bij een soort agricultural show gaan kijken. "Doctor Esther" was uitgenodigd en wij mochten mee. De vriendin van Esther, Ellen, is op dit moment ook voor een project in Luwingu (hoe toevallig :-)) en in het kader daarvan verzorgde een drama groep een stuk over AIDS-awareness. Alhoewel volledig in het Bemba, is de grote lijn wel duidelijk en ook erg leuk. Wij zitten als een soort "guests of honour", samen met de plaatselijke notabelen, onder een afdakje - nogal ongemakkelijk eigenlijk. Daarna volgt een toespraak door de echte guest of honour, die worstelt om het in het Engels te doen (de officiële taal), waarna het vervolgens door een tolk weer in het Bemba vertaald wordt. Het Engels was ook al niet te verstaan, dus geen idee waar het over ging...
Nadat een groepje schoolmeisjes (en een enkele jongen) op een zeer aanstekelijke manier een aantal (traditionele?) dansen heeft opgevoerd, blijkt dat we ook zijn uitgenodigd voor een lunch. In een huis even verderop worden steeds meer en meer mensen in de woonkamer gepropt, totdat we uiteindelijk met z'n 25-en een plekje hebben weten te vinden. De maaltijd bestaat uit een aantal Afrikaanse gerechten, die met de vingers en met hulp van balletjes nshima (een soort aardappelpuree van mais) naar binnen gewerkt moeten worden. Een interessante en lekkere ervaring. Gelukkig komt er direkt na het eten een grote kom met water langs, want even opstaan om je handen te wassen, is er in de overvolle woonkamer niet bij.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.