Eenmaal op Schiphol snel ingecheckt. Daarna op weg om een vierde stuk handbagage op te halen: een kleine koelcontainer met daarin rabies- en tetanusvaccins. Om niet geheel duidelijke redenen is het goedkoper die uit Nederland mee te nemen dan ze ter plaatse te kopen (gesteld dat ze ze daar op voorraad hebben natuurlijk). Voorzichtig balancerend het vliegtuig ingestapt. Niet eens een opmerking gekregen over mijn ruime assortiment handbagage.
Londen - In het vliegtuig blijkt de Zangeres Zonder Naam gezeten te hebben, of in elk geval een goed lijkende kopie. Deze is echter niet op weg naar Mexicooo, maar naar Rio de Janeiro. Samen met een paar jongere varianten van haarzelf heeft ze in elk geval een hoop bagage bij zich.
Ik heb een paar uur om me te vervelen op Londen Gatwick. Dat lukt vrij aardig, want veel is er niet te doen. Omdat het me ook niet geheel duidelijk is of je op een vlucht die ca. 2200 uur vertrekt nog wel wat te eten krijgt (ja dus), ga ik eerst maar even een bodempje leggen bij de lokale Burger King. Bij de Seafood-bar zal ik niet ver komen met die paar pond die ik bij me heb. Bij de Burger King blijkt een grenzeloos Europa al dichter bij dan verwacht, want het merendeel van het zichtbare personeel komt uit Frankrijk. Gelukkig is Burger King-engels internationaal genoeg om overal door iedereen begrepen te worden.
Op weg naar het vliegtuig valt het me weer eens op wat voor rare gewoonte het toch is om vliegvelden volkomen te bedekken met kamerbreed tapijt. Deden ze in Amerika ook nog de muren, hier blijft het beperkt tot de vloer. Je zou toch denken dat het schoonhouden van een harde vloer veel makkelijker is.
Bij het inchecken wordt dit keer, alhoewel het een veel groter vliegtuig is, wel moeilijk gedaan over al de handbagage. De container met medicijnen wordt niet meegeteld, en er wordt vervolgens nog wel een oogje dichtgedaan, maar drie stuks is dan toch wel het maximum. Omdat de computer en de olijfolie toch het grootste breekgevaar vormen, uiteindelijk de fototas maar ingecheckt.
Het vliegtuig blijkt via Harare naar Lusaka te vliegen. Opvallend hoog is het percentage nonnen dat in de wachtruimte zit... Daarnaast een beetje vreemde mengeling mensen.
Harare - Bij het landen in Harare scheert het vliegtuig over een landschap dat zo uit een David Attenborough documentaire lijkt weggelopen. Eigenlijk is het nogal teleurstellend dat er niet een kudde zebra's of giraffes met het vliegtuig meeholt tijdens de landing... In Harare gaan de meeste mensen van boord (nogal logisch eigenlijk, want in Zambia is toch niks te doen).
Lusaka - Lusaka International Airport heeft een beetje de sfeer van Rotterdam Airport, maar dan nog wat landelijker. Er staan maar liefst twee vliegtuigen: een Boeing 737 van Zambia Airways en de Boeing 747 van British Airways waar mee ik ben aangekomen. Zo'n groot vliegtuig staat nogal misplaatst eigenlijk.
Een voordeel van zo'n klein vliegtuig is natuurlijk wel dat de bagage snel gearriveerd is (al kwam dat misschien wel omdat er een nogal lange rij stond voor de douanecontrole). De meegenomen laptop zorgt ervoor dat ik via de rode uitgang naar buiten moet. Of ik een verklaring wil ondertekenen waarin ik aangeef dat ik het ding ook weer het land mee zal uitnemen. Ik leg uit dat dat niet het geval zal zijn. Of ik dan VAT wil betalen over het reparatiebedrag. Ik jok een beetje en zeg dat ik niet weet hoeveel de reparatie gekost heeft - "I'm only the delivery boy" - en vraag wat ik dan moet doen. Of ik dan toch maar dat formulier wil invullen, ook al zal ik de laptop niet meer het land mee uitnemen (veronderstellende natuurlijk dat 'ie niet voor de derde keer kapot zal gaan tijdens het transport...).
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.