Misschien is het toch wel goed dat hij het 'het grote avontuur' noemt, alsware het een 'grote vakantie', slechts korte tijd zonder elkaar maar vol belevenissen. De kracht van je gebondenheid aan elkaar heb ik niet eerder zo sterk ervaren (dus juist als ie wat moet vieren).
Het feest van 3 januari was geslaagd, veel vrienden, ook die ik al enige tijd niet gezien had. Herman had werkelijk fantastische hapjes gemaakt, en verschillende taarten, abricozentaart, mangotaart, brownies, een heerlijke cake, en ga zo maar door. Ik voelde me gelukkig maar gelijk ook verdrietig ... het ging toch om afscheid nemen. Gisteren, zondag, de dag erna kwam dan ook het 'morning after' gevoel, als een kater, een neerslachtige, droevige stemming overviel ons alletwee. Huilen, huilen, huilen. Ik geloof dat het wel 'goed' moet zijn dat we dit allebei zo voelen, dat is misschien het enige 'optimistische' wat je erover kunt schrijven.
Ik heb me nu voorgenomen op Schiphol geen traantjes meer te tonen, want dan denk ik dat ik niet meer ophoud, tja. ... En met al die familie erbij en zo, het niet het afscheid van Herman en mij. Je bent niet echt 'geoefend', 'getraind' in afscheid nemen .... dat kan natuurlijk ook niet echt.
Nu moet ik echt maar .... gaan. De flarden aan gevoelens zullen nog wel even blijven opborrelen ... Ik hoop dat het mij gaat lukken om te blijven schrijven, neem het me nu voor, het voelt wel goed eigenlijk, en Herman zal het zekers ook lukken.
5 januari
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.