Toen ik een paar uur later langs het prikbord liep en een foto van hem zag ging het helemaal fout. Waarom? Waarom? Omdat hij dit al jaren wilde, omdat het een droom van het was. Maar als ik dan die foto zie, dan wordt ik er weer eens heel nadrukkelijk aan herinnerd dat ik de komende maanden zonder mijn 'maatje' door zal moeten. Nu begrijp ik denk ik nog duidelijk de reactie van een van mijn vrienden toen hij de film Love! Valour! Compassion! gezien had... We komen hier wel doorheen, 6 maanden gaan snel, daarna zie ik hem zeker drie keer in de tweede helft van het jaar.
Te binnen schiet me een dagboek dat ik tijdens een korte vakantie in Italië 2,5 jaar geleden bijhield.
Nooit zoveel problemen met vakanties in mijn eentje, maar vandaag was niet echt een leuke dag - alleen in een miezerige stad is vervelend en eenzaam. Misschien zijn dit soort vakanties toch wel beter met z'n tweeen. Met wat momenteel in Nederland speelt [ik had net de advertentie gezet] is dat misschien de volgende keer ook wel zo...
Als het eenmaal droog is, gaat het weer wat beter. Het enige dat me een beetje verbaads is dat de gesprekken die met me worden aangeknoopt op Piazza Duomo, door mij getracht worden zo snel mogelijk af te kappen. Ok, eentje ervan was niet zo boeiend, met de ander zou ik, als ik wilde, best wel een praatje maken. Kennelijk wil ik niet. Vreemd.
En inderdaad zijn vakanties met z'n tweetjes veel leuker. Zo'n drie maanden na bovenstaande vakantie zijn we voor het eerst samen weggeweest, naar de Vogezen. Net zulk beroerd weer als in Italië, maar wel veel leuker. Dit jaar dan misschien dan geen 'echte' vakantie, maar wel naar Afrika. Gewoon naar Kaoma, en misschien af en toe er eens een paar dagen op uit. Maar vooral: huisman spelen! Sowieso ook al nieuw voor me...
Tot die tijd: schrijven geeft enige rust, en de mogelijkheid mijn gedachten weer een beetje te ordenen. Zambia, here I come! (ok, over 6 maanden :-)
5 januari, wordt vervolgd
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.