Afgelopen weekend, Luc had dienst, naar de familie van Stanley geweest, in Kasimba, hier 80 km vandaan. Eindelijk eens Kasempa Rd (de weg waar ik langs woon) afgegaan .... Stanley, die er in geen 6 jaar was geweest, Luckwell en de co allemaal mee. In een mud hut geslapen, wel op 't matrasje van Stanley z'n vader (weigeren leek me niet mogelijk), gedoucht in de openlucht. Z'n moeder ontmoet, een prachtige vrouw van over de 90 jaar. Alle broers van z'n vader ontmoet, die allemaal naast elkaar wonen (het zijn er 7) en ook allemaal met pensioen zijn. Indrukwekkend om al hun verhalen te horen ... weer te beseffen hoe ingrijpend de achteruitgang van de economie is. Alle broers van Stanley's vader hebben een goede baan gehad, en in heel Zambia gewerkt. De broers van Stanley hebben op de jongste na wel middelbare school gedaan, op goede scholen, maar op Stanley en 1 broer na, geen baan. De jongste is net gestopt met school, in Kasimba. De dochters (3) zijn allen overleden aan AIDS/zwangerschap. Ook Stanley's moeder is overleden bij haar laatste bevalling zo'n 8 jaar terug. De kinderen van de zussen van Stanley en van de meeste neven en nichten zien er ronduit slonsig en vervuild uit. De helft gaat niet naar school. Geen geld. Rondom 't vuur uren gepraat ... veel vragen over AIDS ... goed om te zien hoe nieuwsgierig iedereen was. 'T gebeurt natuurlijk niet zo snel dat je de kans hebt om de dokter eens uit te horen.
In de bush gaat 't er middeleeuws aan toe. Niks geneeskunde. Niks onderwijs. Niks hygiene. Niks pillen. De verklaring voor alles kan in witchcraft gevonden worden. Geen stroom, geen water, geen voedsel, geen transport, laat staan geld. In Kasimba gaat zeker een kwart van de kinderen helemaal niet naar school. Die is of te ver ... sommigen wonen er 3 uur lopen vandaan, maar vaker is het geld voor een uniform en pen en papier er helemaal niet. Daar wordt ik (wie niet) toch wel wat somber van. De wereld van "ontwikkeling" staat wel heel ver weg. Vanuit Kasimba gaat er, als je geluk hebt 1 keer in de week een auto naar Kaoma. Kost 12.000 Zkw (dat is 6x zoveel als een ziekenhuis opname, en 1/4 van het officiele minimum loon, maar bijvoorbeeld de helft van het salaris van de dresser/cleaner van het health centre van Kasimba). Te voet is het twee dagen lopen naar Kaoma. Aan de andere kant is het 3 dagen lopen naar Kasempa, en is er geen vervoer. Een prachtige chinese brug over de grensrivier, uit de jaren zeventig, getuigd van het goede verleden ... in die dagen ging er zelfs een bus van Kaoma naar Kasempa.
Het deed me erg goed.
Stanley en Luckwell hebben de hele weg gereden. Luckwell wil dolgraag een
rijbewijs halen.
17 november
Net terug van Liuwa Plains National Park. Op de heenweg eerst door een rivier gereden, toen nog zo'n 2 uur
over plains. Mooi park, afgelegen tegen de Angolese grens, verder geen
voorzieningen. De leeuwen hebben we dit keer niet gezien, wel een paar
hyena's en veel wildebeesten. Fantastische vergezichten. 's Avonds samen met de andere artsen
nog aan
de barbecue en onbehoorlijk veel gedronken. Duidelijk was dat ik niet meer
gewend was aan een cocktail van bier, wijn, grappa, whiskey .... ineens
werd ik ontzettend onwel en begon daarna heftig te braken. Jack en Bart
hebben me eerst even in een hoekje laten verder kotsen en me toen m'n
tentje in gesleept. Voordeel was wel dat ik als enige de volgende ochtend
"nuchter" was ... immers toch bijna alles uitgekotst. Hoorde dat Grainne
later nog verwoedde pogingen deed om 't zelfde te bereiken, zonder succes.
Een "davidje" doen is nu een uitdrukking geworden!
Hier blijkt een van onze CO's in de cel te zitten. Jackdale Bowa, onze
jongste aanwinst, die je nog geholpen heeft met de fiets. Hij heeft z'n
vriendinnetje 3 weken terug (!) kort en klein geslagen, en nu is hij
aangegeven door de zus van dat meisje. De laatste 2 weken heeft hij al voor
erg veel problemen gezorgd ... was abnormaal vrolijk - gewoon "high" -
tijdens werk, bleek te teren op "herbs" omdat hij z'n salaris nog steeds
niet van de overheid krijgt, en kwam en ging op de meest ongebruikelijke
tijden aan 't werk. Ik ben gevraagd door de hospital administrator die de
rechtzaak vandaag heeft bijgewoond om morgen de rechter te spreken om te
vragen of hij mild wil zijn in z'n beoordeling (ruikt dat niet naar ....
omkoping??). Afijn, nog 1 CO minder dus ... er blijven er nog maar 2 over
nu. Het begint te lijken op "tien kleine negertjes". Wie volgt?
19 november
De familie is nu uitgebreid met Biko, een
prachtige zwarte hond, een mannetje, en echt de baas.
Senya heeft 't er maar moeilijk mee, blaft veel maar met de staart tussen
de benen. Vanochtend liep Biko al mee naar 't
ziekenhuis. Dus dat wordt nog wat!