Gisteren bij twee vrouwen een manuele placenta verwijdering gedaan (je weet wel, met je vingers proberen die placenta in de baarmoeder los te peuteren). Bij beide ging dan niet al te best, de een had een tweeling gebaard thuis (geeft al een verhoogd risico op overmatig bloedverlies) en kwam meer dan 14 uur later hier. Ik vond knolletjes african medicine (kruiden) in de vagina en baarmoeder (lekker infecterend!) en ze kwam met een soort vuilniszak gebonden om haar heupen om het bloed op te vangen.
De ander was hier bevallen, ook meer dan 14 uur terug, maar hield
bloedverlies. Bij haar bleek de halve placenta er nog in te zitten, en
ondertussen was de cervix te nauw om er met twee vingers binnen te gaan. Ik
kreeg die placenta dus niet los, en boekte haar voor vanochtend voor D&C
(curettage) - zondagochtend -. Nu, op de OK-tafel, was ze niet zo lekker,
had 't koud, voelde koortsig, en .... had, zo bleek, ondertussen al een
endometritis (infectie van de baarmoederbinnenwand). Dan is de hele
baarmoeder week en slap, maak je zo een gat erin, en kun je dus niet meer
een placentarest verwijderen. Antibiotica moeten dan het werk doen ....
Voor de opgenomen patienten hebben we gelukkig nog wel wat .... maar voor
de OPD (poli) is het nu triest gesteld, Doxycicline is het enige
antibioticum dat beschikbaar is. Kommer en kwel!
9 februari
Januari was niet echt voor herhaling vatbaar. Nog voor 't vertrek van
Herman, in Lusaka, werd ik eigenlijk ziek. Ik zou de volgende ochtend met
de bus terug naar Kaoma, Herman zou diezelfde dag later terugvliegen. 's
Avonds stak de koorts op en ging ik vroeg naar bed. In de bus naar Kaoma
was 't af en toe een strijd om niet over te geven of in elkaar te storten.
Eenmaal op het busstation voelde ik me niet alleen ziek, maar ook wat
wanhopig. Er was niemand die me opwachtte. Dat betekende gesjouw met zware
tassen. Ik geloof dat ik het niet meer dan 100 meter uithield. Toen plofte
ik op de grond. Een willekeurige voorbijganger vroeg ik of hij de watchman
van het ziekenhuis kon vragen om te komen helpen. De idioot zei eerst dat
hij juist de dokter nodig had, om een of ander formulier te laten invullen.
Ik werd humeurig, en maakte duidelijk dat ik toch eerst met m'n spullen
thuis zou moeten komen voordat ik dan ook maar iets in het ziekenhuis zou
kunnen doen. Gelukkig, toen kwam net Anne (de partner van m'n collega) met
de auto eraan, Herman had net gebeld. Thuis plofte ik in bed, om laat in de
middag wakker te worden met hoge koorts - Malaria - zo bevestigde ook het
lab. mbv een dikke druppel vervolgens.
Een paar dagen flink ziek, maar daarna voelde ik me toch sterk genoeg om weer aan de slag te gaan. Alleen een irritant hoestje zat me dwars. Viraal infect, gewoon negeren, zo dacht ik. Maar na 3 dagen begon er groen sputum uit 't diepste van m'n longen te komen, was 't continu hoesten, werd ik ook benauwd en deden m'n ribben aan een kant nogal zeer. Toch maar een antibioticum. Vervolgens ben ik goed ziek geworden, en heb meer dan een week in bed gelegen. Op een gegeven moment dacht ik zelfs aan tuberculose. Pas toen ik opgeknapt was, en ik al weer voorzichtig aan 't werk was ... als een oude man nog zo benauwd ... heeft een collega-arts naar m'n longen geluisterd. Ook de X-thorax die ik toen liet maken liet duidelijk een infiltraat zien (longontsteking). Nu, alweer een volle week in februari, ben ik dan eindelijk weer een beetje op sterkte.
We hebben veel plannen voor dit jaar. Met het geld van de Ned. Ambassade kunnen nu eindelijk toiletten, douches etc gebouwd worden. Kan de waterafvoer hersteld worden en kunnen 2 watertanks aangelegd worden. Verder is er geld gekomen om een Mother Waiting Home te bouwen, een soort huis bij 't ziekenhuis voor zwangeren met een verhoogd risico op complicaties tijdens de bevalling (zeg maar, een medische indicatie). Zij kunnen dan in de buurt van 't ziekenhuis verblijven tot ze met weeen in 't ziekenhuis opgenomen worden voor de bevalling. We hebben plannen om een locale in-service training op te zetten, voor de staf van alle health centres, om ze de kans te geven in 't ziekenhuis gedurende enkele weken mee te draaien. Dit met geld dat we van de opleiding voor co-assistenten van het AMC ontvangen. Ik verwacht medio maart de ultrasound (echo-apparaat). Een voormalige Kaoma-arts, die nu in Pakistan werkt, komt het apparaat brengen, helemaal vanuit Pakistan, waar hij het voor een zeer aantrekkelijke prijs heeft gekocht. Ik kijk er erg naar uit, het zal de diagnostiek hier aanzienlijk verbeteren. Al tientallen patienten heb ik ervoor geboekt ....
Iedereen, verpleegkundigen, clinical officers etc. kijkt ook erg uit naar de komst van Dr Gyuri, die geliefd en gevreesd werd, zo blijkt wel uit zijn bijnaam .... Dr. Bullshit. En verder gaan we de klinische lessen weer opstarten. Dit keer met dia-presentaties, die ik via de Stichting heb besteld en ontvangen. Overmorgen wordt de eerste avond - met gratis thee - voor iedereen (op mijn kosten, uiteraard) .... als extra lokkertje. En niet te vergeten, natuurlijk, de komst van studenten (over 1 week komen er twee), en de komst van co-assistenten, en de komst van student clinical officers (zambiaans). Opleiding en training .... daar besteden we veel aandacht aan; en het is ook erg belangrijk, nuttig en vooral ook er leuk.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.