Vandaag stond er in de krant, en ook Diane had 't al van Martin gehoord die al terug is in Lusaka, dat hun vriend Jens-Peter, een Deen bij de VN, z'n auto overdag bij 't zwembad is gestolen, dat een andere VN auto is beschoten in Eastern Province, dat een ex-pat (geloof wel afrikaans), een vrouwelijke arts van UTH bij haar gate is beschoten - nu op de IC ligt - toen ze met haar auto thuis kwam.
Had ik je verteld over Mr Penza? De voormalige minister van Financien is de
vrijdag voor mijn aankomst in zijn huis doodgeschoten, om de hoek bij
Martin en Diane, nadat de daders alles, stroom en telefoon, hadden
afgesloten. Vrouw en kinderen in leven gelaten, niets gestolen. Vervolgens
heeft de politie de volgende dag een standrechtelijke executie van 5
politiemannen/paramilitairen verricht .... volgens berichten in de krant
allemaal volledig onschuldigen, sommigen waren die vrijdag gewoon in
gezelschap van anderen. Hoe 't politiek in elkaar zit ..... ??
18 november
Behalve dat ik moe ben, voel ik me een beetje depri. Vandaag zo moe van al het gezeur rond het
wel of niet opnieuw kunnen invoeren van een auto.
Morgen moet ik een onderbeensamputatie doen ... hoop dan ook wel te horen of de definitieve
bevestiging voor de auto dan geregeld is. Zucht!
19 november
Het lijkt, maar zeker weet ik 't nog niet, dat er inderdaad goed nieuws is.
Ik heb vandaag ZRA (belastingdienst) weer gebeld, omdat ik nog niets van
Cathy had gehoord. Ze zouden er mee bezig zijn, .. een letter of
confirmation for replacement of the vehicle .. en ik heb ze ook maar het
faxnummer maar van de Ambassade gegeven. Morgen bel ik dan Cathy nog een
keer op en evt nogmaals ZRA.
20 november
Alweer een volle week terug in Kaoma. Gelukkig, vandaag is duidelijk
geworden dat ik gewoon een nieuwe auto kan invoeren. Besloten dat ik dat
toch liever doe dan hier een tweede hands te kopen.
Een heavy week gehad!! Vooral m'n aankomst. Eigenlijk was het in alle
opzichten bijzonder. Wetende dat Prof Jellis, orthopeed uit Lusaka op 12
november op mijn uitnodiging naar Kaoma zou komen vliegen, en ikzelf op
10 november in Lusaka aankwam, heb ik 'm om een lift gevraagd. De reis
was dus zeker spectaculair, om nu eens een stuk Zambia vanuit de lucht
te zien, en Kaoma zelf! Indruk: leeg, leeg, leeg .... en dor (althans
tot vlak voor Kaoma). Eindeloos lang geen of haast geen teken van leven.
Prachtig meanderende rivieren en low lands.
Luc en Anne stonden ons op te wachten op de airstrip, waar meestal
iedereen overheen loopt, fietst en ook rijdt. Daarom hadden we eerst
maar twee rondjes gemaakt boven Kaoma. Na 't welkom, lag er een jongen
met een miltruptuur op de OK, of ik misschien wilde helpen. Binnen een
kwartier stond ik er, een goed welkom dus. De derde miltextirpatie al en
ditmaal had ik ook 't gevoel dat ik het ook een beetje beheerste.
Autotransfusie ging prima. Luc weg, ik naar huis, om een potje voor
Jellis te koken, die ondertussen zelf de wachtende patienten had gezien.
Potje klaar, wil ik net Jellis gaan halen, staat de watchman er, of ik
nog even naar de verloskamer wil komen. En, jaja, ligt er een vrouw met
een uitgezakte navelstreng! Dus een sectio
Jellis en ik schoven zo rond 10 uur pas aan tafel. Dat was m'n eerste dagje in Kaoma. Een dubbel welkom op de OK.
De volgende dag met Jellis geopereerd. We konden pas vrij laat beginnen, omdat de stroom alsmaar uitviel, en we daarom uiteindelijk besloten om de generator te gebruiken. Veel verschillende dingen .... klompvoetjes, sequesterectomie voor chronische osteomyelitis, variserende osteotomie, bot-tumorverwijdering.
Werd er ook nog een patient binnengebracht die in een auto had gezeten die over de kop ging. Met veel moeite zijn been geopereerd. Als ik er zaterdag langsloop, zie ik dat z'n bovenbeen erg dik is geworden, en z'n gevoel in 't onderbeen iets lijkt te herstellen. Op zondagochtend, als z'n voet nog steeds koud is, begin ik over amputeren. Iets dat hier erg erg gevoelig ligt. Dat wordt vaak nogal eens als een falen van de behandeling gezien, ik weet 't niet, maar al een paar keer heb ik niet kunnen amputeren omdat iemand weigerde. Dat betekent dan ook ontslag van mijn kant, zodat ik niet weet wat er met hun is gebeurd.
Goed, de familie moest komen. Had zelf 't idee dat we ook wel een paar dagen nog konden wachten. Dinsdag was de moeder er, die alleen niet kon beslissen maar haar man moest laten komen. Woensdag, ondertussen hadden we 't onderbeen uit de stellage gehaald, kwam de vader. Die ging accoord met amputatie. Maar toen was ik vergeten dat de patient nog op heparine zat, en hij die die ochtend nog had gekregen. Donderdagochtend dus; ondertussen precies een week later.
Echter, zijn bloeddruk blijkt dan ook nog slechts 60/40 te zijn. Ik besluit 't niet te doen, haal de vader erbij, en zeg dat hij zo slecht is opereren niet kan, dat ik vrees voor z'n leven.
Ik baal, ... m'n eerste grote kruis op 't kerkhof. Had ik maar krachtiger gezegd dat 't been eraf moest, en had ik 't maar meteen gedaan. In de namiddag, bij de ronde, hoor ik dat hij weer wat beter is, met de familie praat enzo. De vader wil 'm meenemen naar Mongu. Gelooft nog niet dat 't hopeloos is. Dat ontraad ik 'm, hij vraagt ook eigenlijk om transport. Vandaag dan, blijkt hij toch wel iets opgeknapt te zijn, de bloeddruk is 80/40. Toch maar doen, die amputatie!
Een nare klus, zo'n amputatie. Een bijna heel been ging in de prullebak. Aan 't eind van de OK schiet hij dan toch nog in een diepe shock, bloeddruk niet meetbaar, pols heel zwak. De paar flessen hemacel die we hebben pompen we erin, en nog een zakje bloed. De bloeddruk krabbelt weer omhoog, en we zijn in ieder geval blij dat hij de operatie overleefd heeft ... die hij niet op tafel is gestorven.
Of hij deze sepsis met acute nierinsufficiente gaat overleven ..... Hij
heeft me in ieder geval al behoorlijk versteld doen staan, wie weet.
21 november
Sinds deze week hebben we in 't district een anthrax-epidemie (miltvuur).