Zondagmiddag in de hangmat geprobeerd te slapen, wat me niet zo lukte. In de nacht er weer uit voor een bevalling, vrouw al 2 dagen aan het persen, toch maar eens naar het ziekenhuis, kind in de buik al dood, bij volledige ontsluiting na twee uur persen nog geen vordering en toenemende pijn in de buik. Je denkt dat, gut, misschien wel een uterusruptuur (gebarsten baarmoeder door langdurig persen), kom je aan, gelukkig, de buik ziet er wel okay uit, toch nog weer persen, geen vordering, de vacuum (het cupje) maar weer proberen, hoewel die 't de laatste keer niet deed (de pomp werkte niet), inderdaad nu weer, de rubberen slangen maar eens verwisseld, gut, nu doet 'ie wel goed, kind eruit, massa's bloed eruit, patient in shock, iv-drip erin, vocht erin, ... diagnose gesteld (solutio placenta). Kapot .... ineens ontzettend misselijk, naar huis gestrompeld, gebraakt, gescheten ... en vandaar dat ik me maandagochtend ziek voelde. Wat goed voelde was de gedachte dat ze het zelf allemaal maar moesten uitzoeken, laat ze maar even barsten. In bed "Smilla's gevoel voor sneeuw" gelezen. Laat in de middag eruit, een bad genomen, en om 5 uur toch naar 't ziekenhuis gegaan, om de shows te doen.
Als je zo kapot bent raak je ontzettend afgestompt. Dat ben ik dus nu. Nog zo iets. Het rabiesvaccin hier is weer op. De laatste 4 vials had ik teruggegeven aan Senanga. Ik eigenlijk wel blij, eindelijk van dat gedoe met die rabies af, weg is weg. Nee, hoor! Vervolgens twee kinderen van nurses gebeten door mogelijk rabide honden, brieven geschreven, patienten gestuurd, vials weer terug meegekomen met de patienten vanuit Senanga. Krijg je daarna een "subsistance-allowance" claim, jaja volgens de 'general orders' voor 'civil servants', van 3 nachten (voor de reis naar Senanga en terug) a 90.000 kwacha (= 90 gld), meer nog dan, godver godver, die vaccins hadden gekost in Nederland!!!!! Dus omdat we die vaccins niet meer hier hebben, kost 't geintje ons alleen nog meer. Nu weer vandaag is een van onze EHT van 'n health centre met z'n broer hier gekomen, die nota bene in Mongu District, gebeten is door een rabide hond. Was daar naar Lewanika Hosp. (het officiele verwijsziekenhuis voor ons) gegaan, werd hem gezegd ... er is geen dokter, ... misschien moet je maar naar Kaoma, want dit is een emergency. Komt vervolgens hier!!!! 2 dagen later, 't is ondertussen al 10 dagen geleden dat hij is gebeten, door volgens het verhaal wel een voor rabies verdachte hond, die jaja, natuurlijk terplekke meteen is doodgemaakt (terwijl, iedere verstandige ziel weet, dat je zo'n hond 10 dagen moet opsluiten, en als ie dan dood gaat, dan weet je zeker dat hij rabies heeft ... en deze jongen van 17 is zelfs tot grade 12 naar school geweest) (en rabies bij mens en dier heeft een sterfte van 100% wanneer niet gevaccineerd), is hier ook eerst gestuurd naar de district veterinarian, briefje geschreven, weer naar 't ziekenhuis en uiteindelijk dan bij mij gekomen om te horen dat we het niet hebben. Nu dan, toch maar de eerste dosis gegeven uit de spuit van een van de twee andere, en hem geadviseerd naar Lusaka te gaan - op goed geluk en met een hoop geld.
Van plan om 't weekend in Lukulu uit te puffen (als Luc terugkomt)!
10 oktober
Net terug uit Lukulu, waar ik heerlijk heb kunnen relaxen. Hoewel nog wat
geplaagd door keelpijn en snotneus, asociaal geluierd .... in de Zambesi
liggen dobberen, onder de parasol aan 't witte strand gelegen (en het was
er nog behoorlijk (wat je hier behoorlijk noemt) druk met Zambianen,
zowaar een enkeling in badpak, leek wel Zandvoort).
Goed verwent met grote baars in witte wijn gesmoord, de lekkerste salades en zongedroogde tomaten. Deelde de kamer met Kiem, hun zoontje van nu bijna 2 jaar oud. Dat betekende om 5 uur 's ochtends gekrijs, wakker, en 't troostwerk voor Giovanni.
Vrijdagavond al eerst naar de zusters van Mangango geweest; 4 leuke nieuwsgierige zambiaanse zusters, die me allemaal uitgebreid zoenden, zodanig dat ik zelfs enige verlegenheid ten toon spreidde. Een lekkere hap gekregen, en goed geslapen. De zaterdagochtend visite voor hun gedaan (ze beheren een ziekenhuis dat al 4 jaar zonder dokter zit), vervolgens naar Mayukwayukwa geweest, een vluchtelingenkamp met zo'n 10.000 hoofdzakelijk Angolese vluchtelingen. Vooral de troosteloze situatie van het health centre aanschouwd. Ook op speurtocht geweest naar een kindje dat ik in april gezien had, met klompvoetjes, en dat ik nu probeer optesporen zodat het door Prof. Jellis, hier op 12 november, geopereerd kan worden. Mooya wist nog dat 't kindje uit Mayukwayukwa kwam, bleek inderdaad daar geboren te zijn, twee weken eerder, en in hun bevallingenregister te staan. Zo zagen we dat de ouders nog wel zo'n 30 km daar vandaan wonen, superbush. Ze gaan 't toch proberen te achterhalen!
O, ja en heb van Hermelijn en Giovanni de beschrijving van hoe geitekaas te maken gekregen. Lijkt erg mee te vallen. Wat nodig is: stremsel (lebmaagwand van 't kalf).
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.