Je doet een visite op de afdeling, bijv. de kinderafdeling, en alle opdrachten wat betreft 't lab die ik 4 dagen eerder heb gegeven zijn niet gedaan. Nurses die dan ook niet weten waarom. Eindeloos blijf ik hameren dat als een specimen afgenomen is, dit afgetekend moet worden, en dat alle specimen die in de ochtend verzameld zijn in de middag bij het lab klaar moeten zijn.
Wederom de lab technician die terwijl hij nachtdienst heeft niet te vinden is, kinderen en volwassenen gaan gewoon dood omdat ze geen bloed krijgen, terwijl het er wel is (overigens de laatste tijd ook vaak niet). Gisteravond was het weer raak. Vanochtend de watchman gestuurd met een note dat hij zich bij mij moest melden .... niet te vinden.
En dan op de vrouwenafdeling, een prematuurtje van 1300 gr, aanvankelijk redelijk, gisterochtend niet meer drinken. Uitgelegd dat het een NG-tube nodig had. Kom ik 's middags, nog geen NG-tube. Er zijn alleen te grote maten. Dan zeg ik, vorige keer hebben we ook geimproviseerd, met het 'slangetje' van een vlindernaaldje. Kom ik nu 's ochtends, een gaspend kind, rochelend en reutelend. Verwijder de NG-tube, zit 'ie er maar voor enkele cm in, zeg maar, achter in de keel of in de luchtpijp. De baby is uiteraard vandaag overleden.
Over dit soort zaken kan ik zo boos worden, dan denk je "Wat heeft het voor zin dat ik hier eigenlijk nog zo veel moeite voor doe". Het lijkt allemaal maar weinig uit te maken.
Ik kan me voorstellen dat je hier heel snel cynisch wordt, als je in zo'n omgeving werkt, maar gelijkertijd is dat ook een gevaar, omdat je je dan door dezelfde 'laissez faire' houding mee laat slepen. Dan verlies je ook oog op de misschien kleine dingen die er wel goed gaan. Om eerlijk te zijn gaat m'n humeur behoorlijk op en neer, soms zijn er simpelweg te veel stommiteiten, of raak ik geirriteerd door de werkdruk op de OPD, zitten er weer 30 of meer mensen voor m'n hokje, veelal niet of nauwelijks onderzocht door een CO, of de zoveelste voor een hernia of wat dan ook, terwijl m'n OK programma al tot eind juni vol zit. Gelukkig, er zijn ook een aantal nurses die echt hun best doen, een goed humeur hebben, en me kunnen opvrolijken. Het is zelfs zo, dat enkele echt niets fout bij me kunnen doen, en dat alleen al hun aanwezigheid me kan opvrolijken; in ieder geval iemand die gezellig is en zijn werk ook nog een beetje goed doet!!
Maar 't vreet energie van me.
Ik heb nu gezelschap van 2 studenten uit Groningen die hier een malaria onderzoek gaan doen. Best gezellig, samen eten, ze komen ook vaak tussen de middag eten als Naomi heeft gekookt. Ze zijn nu gehuisvest hier schuin tegenover, in een huis waar dat engelse stel zat, die zijn afgelopen zondag definitief vertrokken. Probeer nu hun officiele toestemming voor het onderzoek (moet bij het Ministerie en de Central Board of Health) rond te krijgen, maar dat is nog niet zo eenvoudig.
In juni komen er ook twee meiden, van het AMC, voor het student-doctor co-schap. Iets waarop ik me uiteraard zeer verheug, en waardoor ook het werk een stuk rustiger zal worden, hoop ik. En dan komen er ook nog 2 studenten van Chainama, student clinical officers. Kortom, er komen wel goede en leuke tijden aan, waar ik naar uitkijk.
Nu ga ik nog even een boterham eten (Naomi bakt altijd, maar het bruin meel dat ik twee maanden terug had gekocht zat vol beestjes, dus ik heb nu alleen witbrood).
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.