Diane en Martin zijn een leuk vlot stel, we hebben lekker buiten ontbeten vandaag, voor mij voor 't eerst hier. Hun stek zal een heerlijk logeeradres voor mij (en ook wat later voor jou) zijn. Ben benieuwd hoe 't er uit ziet, maar vrees nu een beetje dat de auto's helemaal niet deze week zullen aankomen.
Je wilde even weten hoe dat zat met die vice-president, Lt-general Criston Tembo naar het schijnt, en sinds 3 maanden vice-president (na de coup, dus). We stonden daar, bij de airstrip, met alle hoge pieten van Kaoma te wachten, maar hij is nooit aangekomen. Volgens de MP voor Central Kaoma, Kaoma District heeft maar liefst 3 Members of Parliament, een druk mannetje, had hij hem moeten overtuigen om ook Kaoma aan te doen op deze helicopter trip door Western Province. Nu, het lijkt erop dat hij na Zambezi, Lukulu, Mongu en Senanga, richting Sesheke is gegaan en Kaoma dus links heeft laten liggen (immers nu 20.00 en geen heli gehoord). Deze MP had het over de lobby voor een nieuw ziekenhuis, dat we dat alleen maar moesten zeggen, dat 't ziekenhuis zo'n beetje op instorten staat, en dat de huidige werken alleen 't wegwerken van cracks is. Totaal nieuw voor mij is deze (enigzins onzinnige) lobby!! Hoewel inderdaad het ziekenhuis van Kaoma naar het schijnt vergeleken met de andere ziekenhuizen maar een chaotisch onding is (en dat vind ik ook; maar een nieuw ziekenhuis bouwen is natuurlijk niet zo'n goedkope oplossing). Morgen hoop ik meer te horen.
Nu weer naar de pompoenblaadjes ...
24 februari
Even hartstikke in een dip, doodop nu net thuis. Baal van alles! Zie 't
even niet meer zitten, en ben overwerkt.
Gisteren ineens geconfronteerd met een 'lege' OK. Dat wil zeggen, Rogers
die de anesthesie doet is voor een aantal dagen naar een begrafenis, en Ms
Mooya heeft zomaar een aantal dagen vrij genomen. Dan hebben we als
invalkracht Mrs Chiswamo, met haar moet 't nu doen, maar ze is niet erg
ervaren. Met een pittig OK programma gistermiddag, moest er dus eerst een
nurse gevonden worden om te assisteren, zodat ik pas een uur later kon
beginnen en de nodige uitloop had. Ik uiteraard boos dat we zoveel tijd
verliezen door dit onvoorbereide gedoe. Daarnaast was ook niet duidelijk
wie er nu van de theatre staff dienst heeft.
Vanmiddag dan de management meeting voorgezeten, nu wel een redelijke opkomst, zo'n 12 mensen, en dat maakt vergaderen natuurlijk moeilijk. Bovendien was er veel te bespreken. Was zelf te laat omdat ik ook nog wat kleine dingen in de OK moest doen. Wel een aantal goede punten doorgenomen, o.a. over 't feit dat op dit moment de WC's van 't ziekenhuis niet worden schoongemaakt en dat sommige van de pitlatrines vol zijn zodat mensen op de compound hun uitwerpselen neer strooien. Een andere punt was de verwarring en onduidelijkheid in de relatie met het Districts Office. Ik begin me meer en meer te irriteren hierover, omdat we alsmaar in onwetendheid worden gehouden over zaken. Dit heeft ook z'n weerslag op m'n verhouding met Luc, die deze keer wel bij de vergadering zat, en 't eerste deel ws voorzat. We worden door het district als ziekenhuis keer op keer klein gehouden, met berichten als 'er is geen geld', 'dat zijn de afspraken', terwijl wij er niets van weten, en ga zo maar door. Het lijkt er ook op dat ze veel vaker met de missie praten dan met het ziekenhuis. En nu lijkt er ook onenigheid en onduidelijkheid over materiele zaken. Volgens enkelen van 't ziekenhuis zijn enkele van de computers toegewezen aan 't ziekenhuis (via 't district, omdat niets direct aan 't ziekenhuis kan worden toegewezen), volgens Luc is 't eigendom van het district. Hetzelfde geldt voor die ene auto die ooit van het ziekenhuis was.
Moet echt een oplossing bedenken voor de werklast, dacht dat het vorige week wel goed ging, maar zoals ik me nu voel .... Ik werk me gewoon kapot, en kan 's avonds ook verder niets meer doen dan alleen een beetje emailen, of me ergeren aan de trage afhandeling met Brian van de offerte voor de reparaties aan het huis.
Goed, 't is dus tijd om er eens echt uit te gaan, een paar dagen Lusaka, en
over twee weken eens een weekje Lukulu. En me wat minder verantwoordelijk
te voelen voor de toko hier (terwijl ik nog maar nauwelijks begrijp wat en
hoe 't hier toegaat).
En ik moet echt gaan werken aan werktijden tot max. 17.00. Misschien moet
ik die hele ronde aan 't eind van de dag maar gewoon schrappen. Waar blijft
de verantwoordelijkheid van anderen?
25 februari
Voel me vandaag weer wat beter, ondanks slecht nieuws. Heb gehoord
dat de auto's toch wat
later aankomen, want ze zijn gister toch niet uit Johannesburg vertrokken.
De verwachting is nu 4 of 5 maart. Dus ga ik niet op 2 maart naar Lusaka,
maar op zaterdag of zondag 8 of 9 maart.
Verder weer een keizersnee gedaan, bleek een uterusruptuur (spontane scheur in de baarmoeder zodat de baby de buik in wordt gedreven; kun je voorstellen). De baby was al dood (dat wisten we al), maar er was dus ook een liter bloed in de buik. Nu maar hopen dat zij 't trekt. Geen lunchpauze gehad, begon met opereren tussen een en half twee, was klaar om kwart over 3, en toen waren er nog twee gipspatienten. Om 4 uur tegen de afdelingen gezegd dat als er geen echt acute patienten waren ... dat ik dat naar huis zou gaan. Dus ik was om 16.15 thuis, nog nooit eerder zo vroeg, maar wel bekaf. Een uur in de hangmat uitgepuft. Nu weer wat energie.
Dus ook wat meer dozen uitgepakt, alles lijkt toch te zijn aangekomen. Bij al die medische troep zitten nu toch ook wel wat spulletjes die handig zijn!
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.