Morgen ga ik een bed in elkaar zetten voor mijn twijfelaarmatras, van 't
hout van de kist (alles zat in een grote kist ingepakt), hoewel veel van 't
hout is gesneuveld bij het openen van de kist is een deel toch nog te
gebruiken. Ik geloof dat ik het ontwerp wel eenvoudig wil houden. Het bed
waar ik nu in slaap gaat dan naar 't guesthouse of de logeerkamer.
4 februari
Zwetend, wat vermoeid, met een biertje naast me, even een berichtje
schrijven. Het brandt onder m'n neus, heb net wat chili's fijngeperst en ga
zo eten. Net ook even weer een elektriciteitsonderbreking gehad, duurde
gelukkig niet zo lang, misschien 10 minuten. De tweede keer sinds aankomst
(vorige keer was een hele avond en nacht). Overigens is een van de
piekstroommeters al kapot, degene die ik in de keuken gebruik.
Waarschijnlijk stonden teveel apparaten erop aan (oven, koelkast,
electrische kookplaat), toen ik de oven even aan had gedaan viel die
blijvend uit.
Een uurtje terug Laureen hier huilend gehad. Zij is degene die meestal tolkt voor mij als ik OPD doe (outpatients), op dinsdag, woensdag en vrijdag. Haar vriendje, waarvan ze ook een kind heeft, heeft het uitgemaakt en haar publiekelijk mishandeld en in elkaar geslagen op de markt in Kaoma. Dit soort dingen gebeuren hier 'dagelijks', vandaar dat Kaoma de reputatie van een wildwest stadje heeft. De jongen ging al twee maanden openlijk met een ander meisje, maar probeert nu ook 250.000 kw (400 gld) van haar te ontvreemden, het geld dat zij in hun gesamenlijke handeltje (verkoop van schoenen) had geinvesteerd, hij heeft zich nu dat geld toegeeigend dat zij daarin heeft geinvesteerd en heeft gekregen van Gifty (de vrouw van Marco, de collega van Annette die in augustus is weggegaan). Ik heb haar wat getroost en het politieformulier ingevuld (assaultform, mag alleen door de dokter ingevuld worden).
Vanmiddag voor het eerst (Luc is er niet, 3 dagen in Lusaka) de hospital management meeting voorgezeten. 'T ging geloof ik wel aardig, hoewel ik aanvankelijk wat ontstemd was, iedereen kwam tenminste 20 minuten te laat (terwijl ik alle vorige keren altijd te laat was, maar toen zat Luc voor, en had ik emergencies). Er was aardig wat discussie, en we hebben ook enkele zaken zowaar kunnen afspreken. Wel is geld altijd een probleem (we hebben geen eigen beheer van geld, maar moeten steeds bij het districtskantoor aankloppen), en vorige weken was in het ziekenhuis papier een probleem, dus er waren geen notulen, en nu was de secretaresse ziek (die schijnt eigenlijk alleen voor het district te mogen werken). En dan is er nog het probleem van de medicijnen. Iedere maand gaat de auto naar Lusaka om medicijnen te halen, nu vorige week is de auto gegaan, maar vrijwel leeg teruggekomen. In de Central Medical Stores (het centrale medicijnmagezijn voor de ziekenhuizen) was bijna niks te verkrijgen, het schijnt dat de World Bank haar steun tijdelijk (?) heeft stilgezet en er dus niets is binnengekomen. Allerlei essentiele medicijnen zijn er daardoor niet om de meest voorkomende ziekten te behandelen (oa. syfilis (geslachtsziekte), maar ook buiktyphus en zelfs paracetamol) Dat is de enige pijnstiller die we hebben (niets van naprosyne, of voltaren of een morfine preparaat, voor postoperatieve patienten) Dat is dus eigenlijk om te huilen!!! En nu kunnen we dus een aantal ziekten gewoon niet adequaat behandelen.
Deze pagina's worden door Herman Kuiper onderhouden.